Psychoterapia poznawczo-behawioralna

Psychoterapia poznawczo-behawioralna (CBT od ang. Cognitive BehavioralTherapy) jest oparta na założeniu, że ludzkie emocje i zachowania są pochodną wyuczonych schematów reagowania na otaczający nas świat i sytuacje, które nam się zdarzają. Zakłada, że  nie same wydarzenia w zewnętrznym świecie i doświadczenia na nas wpływają, ale to jakie znaczenie im nadajemy, jaką przypisujemy im rolę.

Bywa, że odbieramy  rzeczywistość, w której funkcjonujemy w sposób, który nie jest dla nas korzystny, zarówno jeśli chodzi o płaszczyznę społeczną, jak i psychologiczną. Gdy błędnie interpretujemy napływające informacje, zachowujemy się wówczas w sposób dysfunkcyjny. Psychoterapia poznawczo – behawioralna pomaga oduczyć się niepożądanych schematów myślowych i zastąpić je innymi, bardziej adaptacyjnymi. Dzięki korygowaniu dezadaptacyjnego (błędnego, rodzącego cierpienie) sposobu myślenia można uzyskać zmianę nastroju i zachowania.

W przypadku CBT pacjent i psychoterapeuta koncentrują się na rozwiązaniu konkretnego problemu w możliwie jak najkrótszym czasie. Psychoterapię poznawczo-behawioralną można więc scharakteryzować jako ukierunkowaną na cel, ustrukturyzowaną, opartą na współdziałaniu i krótkoterminową (trwa zazwyczaj kilkanaście do kilkudziesięciu spotkań odbywających się raz w tygodniu). W tym nurcie psychoterapii uwaga terapeuty i pacjenta skupia się na teraźniejszości.

Psychoterapia poznawczo – behawioralna z powodzeniem stosowana jest w leczeniu zaburzeń nastroju (m.in. depresja, dystymia, choroba afektywna dwubiegunowa), zaburzeń lękowych (np. napady paniki, fobie, natręctwa, zespół lęku uogólnionego), odżywiania, uzależnień, nadmiernego stresu.