Psychoterapia systemowa

Mazowiecka Klinika Psychoterapii i Psychiatrii w Radomiu serdecznie zaprasza rodziny i pary do korzystania z psychoterapii systemowej.

Psychoterapia systemowa, jak sama nazwa wskazuje, przeznaczona jest nie dla jednostek, lecz do leczenia systemów. Jako system rozumiemy tu rodziny (rodzice wraz z dziećmi) lub małżeństwa/pary.

Ten rodzaj psychoterapii czerpie z dokonań innych dziedzin nauki, przede wszystkim z Ogólnej Teorii Systemów Ludwiga von Bertalanffy’ego.

Rodzina składa się z elementów (poszczególni członkowie rodziny) oraz podsystemów (np. rodzeństwo, rodzice). Wewnątrz systemu rodzinnego dochodzi nieustannie do rozmaitych interakcji, ścierają się ze sobą różne wpływy i zależności.

Z jednej strony nadrzędną zasadą systemu jest to, że powinien on być jak najbardziej stabilny, niezmienny i dzięki temu zapewniać swym członkom poczucie trwałości. Z drugiej strony rodzina jako system musi być elastyczna, by adaptować się do zmieniających się okoliczności i warunków.

W rodzinie dochodzi przecież do wielu zmian (przychodzą na świat dzieci, dzieci dorastają, członkowie rodziny odchodzą, rodzina przeprowadza się, zmienia się sytuacja materialna rodziny, pojawiają się choroby itp.).

Jeżeli rodzina działa prawidłowo, to ta ambiwalencja nie stanowi problemu. Trudności pojawiają się wtedy, gdy system zaczyna doświadczać czegoś, co przerasta jego możliwości adaptacyjne. Wówczas znajduje rozwiązanie, które jest nierozwojowe i niekonstruktywne.

Konsekwencją źle wybranego rozwiązania może być np. sytuacja, w której dziecko zaczyna sprawiać trudności wychowawcze, staje się agresywne, chodzi na wagary, zażywa substancje psychoaktywne. Wówczas uwaga wszystkich członków rodziny w głównej mierze będzie skupiać się wokół wybryków tego dziecka. Rodzina zjednoczy się wokół wspólnego problemu. Takie problematyczne zachowania dziecka mogą maskować występujące w rodzinie trudności z okazywaniem bliskości, przywiązania, czułości. Wspólne przeciwdziałanie degradowaniu się dziecka będzie bowiem prowadzić do rozmów, wspólnych ustaleń, wymiany przemyśleń, do których w innych okolicznościach by nie doszło. Te strategie ratowania zbuntowanego dziecka mogą być jedyną okazją, w której rodzina okaże sobie jakąkolwiek formę bliskości, przynależności.

Rolą psychoterapeuty systemowego nie jest opowiadanie się po którejś ze stron czy przyznawanie komuś racji za cenę obwinienia kogoś innego. Terapeuta zachowuje neutralność. Staje się moderatorem spotkań, który czuwa nad tym, by każdy członek rodziny mógł się wypowiedzieć, wyrazić swoje odczucia i myśli.

Celem psychoterapii systemowej jest stworzenie metod funkcjonowania rodziny w taki sposób, aby wszyscy jej członkowie czuli się dobrze i mogli realizować swoje potrzeby.